როგორ ხარ? ლევანი გაწუხებ.
როდესაც მზე ამოდის და მთვარეში ჩადის, მე ვერ ვიაზრებ, რომ სინამდვილეში დედამიწა ბრუნავს. როგორ გამოიყურება ერთია, და როგორ არის მეორე.
ვცდილობ ხშირად არ შეგაწუხო ხოლმე, მაგრამ ხანდახან, როგორც ახლა ბუხართან ვზივარ და მინდება რამე გავაზიარო.
ბუხართან გაგიკვირდება, რატომ ზისო ამ ზაფხულშიო, არადა უბრალოდ ბუხართან ვზივარ ჩემთან მუხათწყაროში, თორემ ცეცხლი სულაც არ მინთია. ისე აქ ისე ცივა ხოლმე, ორი-სამი დღის წინ არც უცეცხლობა იყო.
მოკლედ, ახლა ნებისწერაზე.
ვფიქრობდი, რატომ მინდა ასე ძალიან რომ გავაზიარო ის, რასაც მივხვდი, ვხედავ და ნაკლებად დავარქმევდი, რომ მჯერა ან მწამს.
წარმოიდგინე, კარგ ფილმს რომ ნახავ და მეგობარს გინდა გაუზიარო, ისეთი აღტაცებული ხარ – ასე ვარ ზუსტად. ისეთ რამეს ვამჩნევ, რომელიც არ შეიძლება გამოგრჩეს.
არადა მთელი კულტურა, საზოგადოება პირიქით გეუბნება.
მეც ასე არ ვიყავი? სადღაც 9 წლის წინ პირველად გამოვფხიზლდი.
და ალბათ სულ რამდენიმე თვეა, რაც გავიაზრე, რომ არსებობის ბუნება, რომელიც შენზე ზრუნავს.
მე არამარტო გავიაზრე, არამედ ვნახე, როგორ გადავლახე შიშები, როგორ მივეცი სამყაროს ყურადღება და ნდობა, და ვხედავ, როგორ შეიცვალა ჩემი ცხოვრება.
ვხედავ როგორ შეიცვალა მათი ცხოვრება, ვისაც ვასწავლე ნებისწერა, ზოგისთვის მეტად და ზოგისთვის ნაკლებად.
და ახლა ვზივარ ჩემთვის ბუხართან და მეფიქრება.
რა კარგია!
რა კარგია, რომ ასეა.
რა კარგია, რომ ისე არაა, როგორც ყველას ჰგონია. რა კარგია, რომ შინაგანად რასაც ყველანი ვგრძნობთ, ის მართლაც ისეა და ეს რეალობა არაა მხოლოდ ის, რადაც გამოიყურება.
რა კარგია რომ არსებობა უფრო ფართოა, უფრო მრავალფეროვანი. უფრო ნებით აღსავსე.
და მიხარია.
რატომ არ უნდა მიხაროდეს?
მერე რა, რომ ძნელი დასანახია, მერე რა რომ ძნელი დასაჯერებელია…
ეს ჩვენი ბრალი არაა. მთელი საზოგადოება მომართულია ისე, რომ დეფიციტის, ნაკლებობის და მომავლის შიში იქადაგოს.
ჩვენ ვიბადებით ასეთ სწავლებაში…
სინამდვილეში კი სამყარო სიუხვეა…
შეხედეთ რამდენია ყველაფერი…
არაფერი არაფერს აკლია.
მხოლოდ ჩვენ ვერ ვიაზრებთ, რომ არსებობა სიხარულია.
განა მე არ ვიცი ტკივილი? თუნდაც ბოლო 2-3 წელი რამდენი ვიწვალე ნეტავ იცოდეთ.
რამდენი ვეძიე და რამდენი სირთულე გადავიტანე.
როგორც ყველამ. განა არ ვიცი ტკივილი რა ცუდია. განა არ ვიცი რომ საფრთხეები არის და იქნება, მაგრამ ისიც ვიცი რომ:
ის, ვისაც მივცემდი ჩემს ნებას, ის ვისაც ისედაც აქვს ცასა და მიწაზე სუფევა, ის არ ირჩევს ჩემთვის ტკივილს, არამედ მას ჩემთვის ყველაფერი ის უნდა რაც მე მენდომებოდა ჩემთვის. უბრალოდ რაც მე მგონია, რომ მინდა, იმის მოთხოვნით ტკივილიც მოჰყვება… ვერ ვენდობით….
ესეც კულტურის და შთაგონების გამოა, ჩვენი ბრალი არაა…. ჩვენ გვგონია, რომ თუ ღმერთს ვეტყოდით, იყოს შენი ნება, რატომღაც ის ჩვენთვის ტკივილს და თავდადებას, სხვის მსახურებას და წვალებას გვიბოძებდა…
არადა ვინ თქვა?
იქნებ შენთვის გამზადებულია სიხარული, კმაყოფილება, ბედნიერება, ჯანმრთელობა, სავსე ურთიერთობები, სიყვარული, ერთობა, უზრუნველყოფილი არსებობა, მხიარულება, დაფასება, აღიარება, სიმშვიდე და მოკლედ ყველანაირი კარგად ყოფნა. ვისაც რა გვინდა, ყველას ჩვენ ჩვენი…
მაგრამ არ ვენდობით, ის წვერებიანი კაცი ცაში გვგონია, რომ მკაცრი და მომთხოვნია. იქნებ ლაღი და უბრალოა?
ნევროზი თუ შფოთვითი აშლილობა? რა არის სხვაობა?
ეს სტატია განკუთვნილია ყველასთვის, ვისაც აინტერესებს ნევროზისა და შფოთვითი აშლილობის განსხვავება და მათი მართვის გზები. ტექსტი მარტივი და ხელმისაწვდომი ენით განმარტავს, რა არის ნევროზი, როგორ ვლინდება შფოთვა როგორც მისი ერთ-ერთი ფორმა და რა მექანიზმებით მოქმედებს ისინი ჩვენს სხეულსა და გონებაზე. ასევე, სტატია აღწერს, როგორ მუშაობს სტრესის „ჭურჭელი,“ რა იწვევს მის გადავსებას და როგორ შეიძლება მისი დაცლა, რაც შფოთვის სიმპტომების შემცირებას უწყობს ხელს.
სტატია სთავაზობს მკითხველს იმედიან გზამკვლევს, რომელშიც დეტალურადაა განხილული ნევროზის მართვადი ბუნება და იმედისმომცემი გზები, როგორ უნდა დაიბრუნოს სიმშვიდე და ბალანსი ყოველდღიურ ცხოვრებაში. ტექსტი ხაზს უსვამს, რომ არც ნევროზი და არც შფოთვა არ არის დაავადება და სწორი მიდგომით შესაძლებელია მათი სრულად დაძლევა. ასევე, დასკვნით ნაწილში მკითხველს ეძლევა პრაქტიკული რეკომენდაციები და ინსპირაცია პირველი ნაბიჯის გადასადგმელად უკეთესი ცხოვრებისკენ.
