ნეტა ეს უფრო ადრე მცოდნოდა

წლების განმავლობაში ვგრძნობდი, თითქოს ჩემი სხეული მიღალატებდა.

არ ჰქონდა მნიშვნელობა, რამდენად კარგად ვჭამდი, ვისვენებდი ან ვცდილობდი საკუთარი თავის მოვლას – არაფერი მშველიდა.

ყოველ დილით ვიღვიძებდი დაღლილი.

ეს ისეთი დაღლილობა არ იყო, რასაც ძილი ან რამდენიმე საათიანი დასვენება მოუხსნიდა.

ეს უფრო ღრმა იყო – სიმძიმე, რომელიც ყველაფერს უფრო რთულს ხდიდა.

უბრალო საქმეებიც კი, როგორიცაა ტანსაცმლის გარეცხვა ან იმეილზე პასუხის გაცემა, მთაზე ასვლას ჰგავდა.

ძალას ვიკრებდი, თავს ვაიძულებდი, გამეგრძელებინა და ვეუბნებოდი საკუთარ თავს, რომ მეტი შრომა ან მეტი ძალისხმევა მჭირდებოდა.

მაგრამ შიგნიდან ვგრძნობდი, თითქოს ნაწილებად ვიშლებოდი.

ეს მხოლოდ ფიზიკური დაღლილობა არ იყო.

ეს მასთან ერთად მომდინარე მენტალური ნისლიც იყო.

ვერ ვაზროვნებდი ნათლად, ვერ ვკონცენტრირდებოდი, აზრები ხელიდან მეცლებოდა, სანამ რამეს მოვასწრებდი.

ვგრძნობდი, თითქოს კავშირი დავკარგე – ჩემს საქმესთან, საყვარელ ადამიანებთან და საკუთარ თავთანაც კი.

მაგრამ როცა ექიმთან მივდიოდი, ისევ და ისევ ერთსა და იმავეს მეუბნებოდნენ:

“შენი ანალიზები ნორმალურია. ყველაფერი წესრიგშია.”

წესრიგში?

მე ასე არ მეგონა.

ვგრძნობდი, რომ ჩემი სხეული შველას ითხოვდა.

“ალბათ უბრალოდ სტრესია,” მითხრეს. “ეცადე დაისვენო. ცოტათი ივარჯიშე.”

ყველაფერი ვცადე, რაც მირჩიეს.

იოგა, თერაპია, წამლები, მედიტაცია, კოფეინის ამოღება.

მაგრამ არაფერი მშველოდა.

ყოველ დილით ისევ იმ დამთრგუნველ დაღლილობასთან ვიღვიძებდი, იმავე ნისლში, და იმავე შეგრძნებით, თითქოს ჩემი სხეული მე წინააღმდეგ მუშაობდა.

დავიწყე ფიქრი, იქნებ ეს ყველაფერი ჩემი ბრალი იყო.

იქნებ ზედმეტად მგრძნობიარე ვიყავი.

იქნებ ვიგონებდი, რომ საქმე ასე ცუდად იყო.

ან იქნებ უბრალოდ სუსტი ვიყავი.

მაგრამ გულის სიღრმეში ვიცოდი, რომ რაღაც ისე არ იყო.

ლაპარაკი შევწყვიტე, რადგან აღარ მინდოდა იგივე რჩევები მომესმინა:

“დაისვენე.”

“ყველა დაღლილია.”

“ალბათ ზედმეტად ბევრს ფიქრობ.”

ამ სიტყვებმა უფრო ცუდად მაგრძნობინა თავი, თითქოს ჩემი ბრძოლა ნამდვილი არ იყო.

მაგრამ ვიცოდი, რომ რეალური იყო.

სახლში, ღამით, როცა ძილი არ მომდიოდა, საკუთარ პასუხებს ვეძებდი.

ვკითხულობდი ქრონიკულ დაღლილობაზე, ემოციურ გამოფიტვაზე, შფოთვაზე.

ზოგი რამ ნაცნობი მეჩვენებოდა, მაგრამ ვერაფერი სრულად ხსნიდა იმას, რასაც გავდიოდი.

სანამ ერთ მშვენიერ დღესაც იმას არ მივხვდი რამაც შეცვალა ყველაფერი.